OtherPeople #2

-

Kolejny post z tej serii, znowu od tej samej osoby, ale następny już najprawdopodobniej będzie od kogoś innego, bo jest w przygotowaniu :)

Tez post został napisany przez mojego tatę, Tomasza Rydzyńskiego i ma tytuł:

Żaby

 Jeszcze 20 lat temu wczesną wiosną nadnoteckie łąki słynęły z żabich godów.
 Z reguły w połowie marca po roztopach po polach i łąkach roznosiło się kumkanie, a w każdej większej kałuży roiło się od niebieskich żab moczarowych.
 Oczywiście tylko dla wtajemniczonych. Zwykły mieszczuch nie miał szans na kontakt z tym zjawiskiem. Żabska od których woda wprost gotuje się podczas godów na widok obcego osobnika znikają pod wodą . Może nie na długo, kilka - kilkanaście minut. Ale to wystarczy żeby każdy intruz się zniecierpliwił i uznał, że w rozlewisku nie ma życia i poszedł sobie.
 Obserwacja niebieskich podczas godów żab moczarowych wymagała nieco cierpliwości i umiejętności wtopienia się w otaczającą przyrodę. Ale warto było!
 Pierwsze wrażenie - niemożliwe! Tropikalne niebieskie płazy musiały uciec z ZOO i tu się rozmnożyć.
 Taki stan trwa około dwa tygodnie. Później żabki stają się zielone, no w każdym razie z przewagą zielonego nad brązowym. Rozpraszają się gdzieś po łąkach i przestają kumkać.
 Ale w rozlewiskach pływają wielkie galaretki naszpikowane czarnymi kuleczkami. Po kilku tygodniach galaretki znikają, a dno usiane jest kijankami.
Problem w tym, że tak się działo kiedyś. Teraz w tych samych wiosennych rozlewiskach cieszy znalezienie pojedyńczego skrzeku lub kilku kijanek.
 Co się zadziało?  Podobno polskie płazy są zaatakowane tropikalnym grzybkiem, z którym sobie nie radzą. Czy to prawda? Boję się szukać takich informacji, bo są zbyt dołujące.

Znalezione obrazy dla zapytania żab moczarowych
Zdjęcie znalazłam tutaj.

Tata ma trochę inne spojrzenie ode mnie, ale mimo wszystko się z nim zgadzam. Coś niedobrego się dzieje wokół nas...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ptaszniki w naszym domu

-
Obraz
Może się jeszcze kiedyś zabiorę za napisanie o naszych myszoskoczkach, ale na razie będzie post o innych zwierzętach, dość nietypowych, które się przewijały przez nasz dom. Mianowicie o jadowitych pająkach. Nasz pierwszy pająk Mój starszy brat wymarzył sobie jednego. Nie pamiętam, skąd wziął tan pomysł, ale naprawdę tego pragnął. Miał wtedy około 10 lat. Nasi rodzice, szczególnie tata, nie są przesądni, nie boją się, ba! lubią pająki i potrafią je docenić. Zgodzili się więc. Pająk jest tak duży, że widać nawet jego oczy Tata znalazł hodowcę, chyba gdzieś pod Poznaniem, ale nie pamiętam już dokładnie. Pojechaliśmy tam i wróciliśmy z lasiadorą parahybaną, czyli ptasznikiem olbrzymim. Kupiliśmy też akwarium, specjalną ściółkę, oraz grzałkę, ponieważ te zwierzęta potrzebują odpowiednią temperaturę i wilgotność. W osobnym pojemniku trzymaliśmy świerszcze i karaluchy, które służyły do karmienia pająka. Nie był to zbyt ciekawy zwierzak, chociaż imponujący. Nie potrafiliśmy mu ...
Czytaj więcej

Nasze myszoskoczki

-
Obraz
Dzisiaj nareszcie zabrałam się za napisanie o naszych myszoskoczkach. A było ich dużo. Jak pisałam  tutaj , to najpierw brat chciał myszoskoczka. Potem ja też chciałam, dlatego dokupili drugiego. Niestety, u myszoskoczków bardzo trudno rozpoznać płeć. Po jakimś czasie, w brutalny sposób, okazało się, że trafiliśmy na parkę. Można się domyślić, co z tego wynikło... Pierwszy myszoskoczek, należał do brata Mój myszoskoczek Otóż, gdy wróciliśmy z wakacji, co znaleźliśmy w akwarium? Ano młode. Najpierw nie wiedzieliśmy co to, jakieś różowe mięso w rurze. Szybko się dowiedzieliśmy. Nie pamiętam, ile ich było w pierwszym miocie, kilka. Gdy dorosły, 2 wydaliśmy do znajomych, ale nikt więcej nie chciał wziąć, dlatego tata zawiózł je do sklepu zoologicznego. Moja samiczka z młodymi Rodzice z dziećmi W bodajże 8 miotach było łącznie 30 żywych potomków, ponieważ 1 urodził się martwy. Teraz widzę, jakie to było nieodpowiedzialne, ale wtedy o tym nie myśleliśmy. Ś...
Czytaj więcej

Szczeniaki na wsi

-
Obraz
Dzisiaj post będzie bardzo ponury, ale chcę Was uświadomić, jak wygląda życie szczeniaków i kociaków na wsi. W tym poście skupię się na psowatych, ale koty mają bardzo podobny los. Psy mojej cioci, te akurat mają lepiej, bo trafiły do kojca, a nie na łańcuch Prawie zawsze zaczyna się tak samo. Żyje sobie na łańcuchu suka. Zaniedbana, karmiona odpadkami. O tym wie sporo osób. A czy ktoś się zastanawiał, co się z nią dzieje, gdy dostanie cieczki? Dopiero wtedy zaczyna się prawdziwy dramat. Zlatują się wszystkie psy z okolicy. Żaden nie jest kastrowany, biegają tylko od suki do suki i dają się ponieść instynktowi. Nikt się tym nie przejmuje. W krótkim czasie rodzą się szczeniaki. Najczęściej na dworze, w lichej budzie lub kartonie... Niezależnie od pory roku. Jeden z wioskowych psów. Zmarł po urodzeniu szczeniaka prawie swojej wielkości, po jakimś dużym psie... Tak naprawdę szczeniak ma szczęście, jeśli umrze od razu. Najlepiej przy porodzie lub gdy urodzi się martwy. Potem,...
Czytaj więcej